شخصى در مدینه، مدرسه اى بنا کرده و به آموزش کودکان مشغول بود. روزى یکى از فرزندان

امام حسین علیه السّلام به مدرسه وى رفت و آیۀ شریفۀ «الحمد لله رب العالمین» را آموخت.

وقتى به منزل برگشت، آیه را تلاوت کرد و معلوم شد آن را در مدرسه از معلّم آموخته است.

امام حسین علیه السّلام هدایاى بسیارى براى معلّم فرستاد؛ آن گونه که موجب شگفتى گروهى

از یاران آن حضرت شد.

آن ها نزد امام آمدند و عرض کردند: آیا آن همه پاداش به معلّم رواست که شما در برابر آموزش

یک آیه،  براى وى فرستاده اید؟ حضرت فرمود: آنچه دادم، چگونه برابرى مى کند با ارزش

آنچه او به پسرم آموخته است؟